Made of Stone

The Forgotten One

Nicholas knows they can smell him before they can see him. What is he supposed to do? He can’t go back; there is no place to go home to and there is no place for him to go forward to. So he spends his life huddling into the spaces that others ignore. There is the corner of the bus stop where he can rest his head against dirty Plexiglas. Then there is the corner opposite the Indian restaurant where he can smell the coriander, the turmeric and the cumin combining with a hint of cinnamon, maybe some garlic and a handful of chili peppers to create their garam masala. Or on warm summer nights he can hide away from prying eyes behind the arches of the old rum storage hall near the harbour.

He does not grow embarrassed anymore. Now he simply exists as he is, waiting for a future that brings him no hope. What do they see as they walk quickly past him, fearful of him extending his empty coffee cup in that tell-tale way of the beggar? But he does not beg, even though his condition would be best suited to it. His wheelchair is a good start, but it is the burns on his face and upper body that could really make the people empty their wallets. The stench and the rags are just a bonus, something to add to his look of callous wretchedness.

Nicholas knows he scares them. He knows what he looks like. His once blue eyes have submitted to a greyish colourlessness and the right one has a droopy lower lid. He has no eyebrows left, his right cheek is torn apart by disfiguring burns. The right wing of his nose is missing completely, making him appear more skull-like than human-like. The scars on the top of his head he hides underneath an old beanie, but the ones extending down his chest and torso he wears as a shield of armour. Thick worms of badly healed skin crisscross down his torso like veins and arteries that have inverted their place in the body.

His looks he accepts, it is just one of those things. But the loss of his life he did not consent to. And now they walk past him, daily, the ones who loved him most also most afraid of him. He struggles to push his chair up the slight angle of the hill of the main shopping street. Cobblestones be damned. The plastic bags hanging from his chair’s handles sway-swish-swish as he tries to move forward. They contain all of his belongings, which does not amount to much: some ratty clothes, a pair of black boots for the winter, a towel and a bottle of wine. He is not really going anywhere, but the holidays have started and the city is inundated by them so he had to get away. He is advancing slowly, creeping up the hill, but no one offers to help. They part in front of him like the Red Sea.

He escapes and hides in the corner behind the church. No one goes to church any more, he knows he is safe from the hordes. The steeple casts a long shadow. It is 18:00. The bells start ringing all over town. Nicholas carefully fishes a paper cup from one of the bags and wipes it down with a serviette. The wine is pink and girlish but it was the cheapest he could find. He pours himself a glass and takes a big sip. But he does not gulp it down, no, he swirls it from one side of his mouth to the other, savouring the berry-like sweetness before he swallows soundlessly. The contents of the bottle disappear slowly; his head falls to his shoulder as he drifts into an uneasy sleep.

Only in this drunken stupor does he relive the horror of that night. The most joyous of them all, the night they had prepared for during the past 364 days. The day that ruined him.

All the preparations had been in order, his team had done a wonderful job and thought of everything. The first half of the night passed eventlessly, but then he slid down the chimney that would disfigure him forever. Nicholas had seen no smoke, felt no heat and smelt no soot so he felt safe. But when he reached the bottom he was engulfed by flames. The plastic imitation leather he was wearing because his workers no longer advocated the use of animal products singed and clung to his skin. It seared him, a fat steak on a griddle pan.

The children heard him scream. They came running but there was nothing they could do. Their parents appeared, tried to extinguish the man on fire in their living room. ‘How had he broken in? What was he there to steal?’ - they wondered. Good thing they let the fire burn. The parents phoned the ambulance and the police. Nicholas was rushed to hospital, but because he had no identification and kept mumbling that the children could not see him like this he was treated like a criminal, a pervert even. They barely patched him up, thinking him strange and scary and thus undeserving of proper care. Then they stuck him in a wheelchair and rolled him out of the front door. He had fallen through the bureaucratic cracks, no one cared what he did from that point onward.

Nicholas tried getting in touch with his office, after all he had worked there all his life and practically been the boss. But they only sent him a note: “Regret this happened to you, but we can no longer employ you. We hope you understand. Kind regards, Fir Tree Management”. He did not blame them, really, accepting that his looks made him ineligible to be the main guy any longer. But could they not have found alternate employment for him? Could his loyalty to the company for the past centuries not have been rewarded by something other than a letter of dismissal?

He started existing on the streets as he discovered the hidden nooks and crannies where he could breathe in peace. Worse than the betrayal by his employers and friends however was the way the children now looked at him. They retreated in disgust and avoided him at all cost. Nicholas had spent his life trying to bring them whatever they most desired, and this was the way they repaid him. He knew is anger was unfounded, knew that he should not blame them. How could the children recognize him like this? To them he was a crippled hobo surrounded by the stench of the streets, a urine-soaked figure of filth and human indifference. To them another Santa would be coming to town.

Memphis, Tennessee

I am wrapped in two blankets like a piece of chocolate inside a croissant. It is -1° outside. I can't remember the last time I saw, never mind felt, the sun. I intensely miss sunshine, not only for the warmth it brings but also for its ability to make people feel happier. Here we're all bulbs, hiding underneath layers of black cloth, waiting to bloom.

This lack of sunshine reminded me of a film a friend gave me a few years back, entitled That Evening Sun. Based on the short story I Hate To See That Evening Sun Go Down by William Gay, the imagery in the film reminds me of life at a slower pace, of cicadas, of sipping mojitos and not doing much because the heat is all-consuming. I'd like to be there, now, chilling with Abner Meecham on some porch and contemplating life in a strong southern accent.

According to the weather report, it is just going to get colder. Here's hoping that with the cold the wind stops, the rain becomes snow and the sun can finally peek from behind the clouds.

Tussen Stasies

Recently my mom and I went on a train trip down to P.E. It turned out to be somewhat of a disaster, but it was still a lot of fun to observe all the characters on the Shosholoza Meyl. Here is a short story I wrote about the experience for an Afrikaans writing competition (since I didn't win I guess I can publish it myself :)

Tussen Stasies

Tannie Loretta klim in. Sy het twee koffertjies met wiele, die res van haar pakkasie is net sakkies en tassies en kussings en komberse. Sy dra ‘n ou army-groen t-hemp en ‘n pers broek waarin sy sommer ook kan slaap. Tussen die rol van borste en die rol van ‘n magie sit nog ‘n rolletjie. Haar gesig is kwaai met mondhoeke wat lyk as of hulle altyd vir haar ken,  en nie vir haar wange groet nie. Sy het klein ogies wat agter ‘n ou bril skuil, wit hare wat bruin gekleur is en ‘n sakkie om haar nek vir haar selfoon.

Sy sê vir my ma dat sy haar maar ‘Loretta’ kan noem, maar omdat ek jonk is mag ek ‘Tannie Lorie’ vir haar sê. Let wel, ek noem nie eers my tannie ‘tannie’ nie. Ek is geleer van jy/jou en u/Mevrou, nie van tannies en ooms en mense op die mond soen nie. Dus is dit vir my ‘n hengse taak om vir wat ek dink 20 ure gaan wees nie ‘jy’ of ‘tannie’ te sê nie.

Dis 1 uur. Die trein behoort binne 15 minute uit Johannesburg stasie te vertrek. Almal het gesê ons is mal om die trein te vat. Hulle het vertel van mense wat oorval is en wat ure langer gevat het,  as wat op die kaartjies aangeteken was. Hulle het ons gevra hoekom ons so iets sou wou doen, die trein is moes net vir die “anderskleuriges”, soos my ouma sou sê, of vir die wat arm is. Dalk beteken ‘anderskleurig’ en ‘arm’ maar dieselfde ding.  Hulle sê die Shosholoza Meyl is nie vir mense soos ons wat grade het en ander tale praat en moes eintlik van OR Tambo af  vertrek.

Nee, die Shosholoza Meyl is vir mense wat te baie bagasie het vir die bus. Dis vir die twee ouer kleurling dames wat in een hoek van Park stasie op ‘n bank sit en ‘n wyntjie uit ‘n plastiek beker drink terwyl hulle tussen berge kussings wag. Dis vir die man in die straatskoonmakeruniform wat op ‘n koffer sit en met sy klein dogtertjie speel. Dit is vir die ou mense wie se pensioen nie genoeg is nie, wie se kinders nie omgee en wie se lywe nie meer werk nie. Dit is vir armblanke oumas en kleinkinders in goedkoop sweetpakke waar die ma haar twee dogtertjies met die woorde “soet wees” groet.

Ja nee, die trein is nie vir mense wat ‘n Gau- voor die woord moet sit nie.

En tog trotseer ons die idee van wie waar hoort, van wie wat mag doen, van ‘n apartheid wat nou tussen klas veel meer as tussen ras is.

Tannie Loretta vertel hoe sy 49 jaar terug haar man in die stad van goud leer ken het, hoe hy vir haar na die Baai toe getrek het, hoe hy nou onlangs dood is. Sy lyk soos iemand wat te baie al swaargekry het om aan die vinnige veranderinge van die moderne lewe aantepas. Gelukkig is dit net ons drie in die kompartement wat eintlik gemaak is vir ses. Tannie Loretta en haar pakasie is versprei op die bank wat in ryrigting kyk, ons twee aan die ander kant. As dit aand word klap ons die beddens af en slaap bo terwyl sy onder skuins lê.

13.20 trek ons weg. Ons ry deur die ooste van Johannesburg, deur Denver en Driehoek en Germiston. Dit is net vullis en slegte graffiti op die spore, met plakkerskampe en industriele areas wat mekaar afwissel as mens uit die venster kyk. Ek is baie opgewonde, na ‘n halwe jaar van onsekerheid en verwerping het ek ‘n avontuur soos dié nodig.

Ons stop op Vereeniging. Nettie klim in en moet eintlik in ons kompartement sit. Sy is aan die verkeerde kant van 60, met ‘n lyfie wat lyk as of hy dringend kos nodig het en hare wat al te baie keer deur kleur en krullers gemartel is. Sy sien daar is geen plek vir haar by ons nie en verdwyn. Later vind ons uit sy is in ‘n coupé langs ons, lekker op haar eie.

In ons kompartement kuier ons verder. Die padkos is eerste uitgepak en wag op die tafeltjie by die venster vandat ons op Parkstasie gesit het en gewag het om wegtetrek. Dis mos maar hoe Suid Afrikaners is: ons het ons padkos nodig, maak nie saak hoe ver ons op pad is nie. Toe my vriendin Karen die min goedjies in my mandjie by die supermark sien was sy skoon bekommerd, sy het gedink dit sal nooit genoeg wees vir 20 ure op ‘n trein nie.  Minwetend  sou sy nog reg wees ook.

Van iewers af organiseer ons vir elkeen ‘n koppie tee. Ons pak choc-chip koekies en beskuit uit wat my ma gebak het. Tannie Loretta soek dadelik die resep, maar my ma kan hom nie onthou nie. Ons belowe om hom met die pos te stuur. Die gesprek wissel van hoe mens pruimkonfyt lekker by ‘n sjokoladekoek kan voeg na hoe Tannie Loretta- hulle alles verloor het weens die sanksies. Hul het hul plaas vir “’n appel en ‘n ui” verkoop en op ‘n kleinhoewe gaan bly. Nou, net na haar man se dood, het die eienaars van die erf vir haar kennis gegee, sommer so oor die draadmuur.

My ma en ek gaan kry aandete in die eetsalon net voordat ons Kroonstad tref. Ons deel ‘n beeskerrie met geel rys terwyl die landskap buite donker word. ‘n Ouer engelsman en sy seun sit links van ons. Die man maak as of hy vreeslik belangrik is en is ongeskik met almal. Dit lyk nie of hy en sy seun ‘n goeie verhouding het nie, ek sou nie geraai het hulle is familie as een van die dames wat op die trein werk dit nie sou gesê het nie.

Toe ons terugkom na ons kompartement toe, is ons beddens gemaak en almal is reg vir die kooi. Ons sien uit daarna om rustig op te staan, te stort en teen 9 uur die volgende oggend in Port Elizabeth se stasie te wees.

Ek sluimer in die donkerte van die kompartement in, maar ek hoor hoe ons net voor middernag in Bloemfontein stop en mense inklim.  Ek dink nog dat ek nou rustig sal kan slaap omdat daar geen groot stasies meer is nie en die trein soos ‘n reusagtige wieg voel.

Toe slaan die horlosie een uur en die nagmerrie begin. Eers skreeu ‘n baba sonder einde, met ‘n ander dogterjie wat “Heidi” sing en ‘n man wat hardop met sy vrou baklei. Dit klink as of ‘n hele kindergarten deur die gang hardloop en speel terwyl die personeel op die trein ook vir mekaar skreeu. Ons lê al drie wakker.

Ek kom agter die trein beweeg nie en ons hoor die woorde “big problems” buite ons deur. Tannie Loretta sê haar slaap is skoon uit haar uit. ‘n Half-uur later snork sy so hard dat ek en my ma soos tiener dogters in ons beddens lê en giggel: mens kan net niks anders doen nie omdat dit voel as of die hele dekselse wêreld vir jou uit  die slaap probeer  hou.

Ons verneem dat ons net 20 minute buite Bloemfontein is. Dit is nou 3 uur die oggend en mense toyi-toyi in die eetsaal. Niemand weet wat aangaan nie, die trein staan-staan- staan net. Iemand sê die lokomotief het gebreek, dat busse sal  kom om ons te haal. Tannie Loretta steun dat alles  nou “oppie koffie” is. Ons besluit maar om nou te gaan stort, want om so vuilerig nog ure in ‘n bus te sit klink soos hel. In elk geval kan ons nie slaap nie en dit lyk nie as of enige iets gebeur nie.  Gelukkig werk die krag op die trein nog en daar is warm water. Tot nou dink ek steeds ons gaan maar net ‘n paar uur laat wees, dat alles nie so erg is nie: soos met meeste goed in ons land moet mens maar net ‘n bietjie geduld hê en dan werk alles tog uit.

Die son begin stadig opkom oor die Vrystaatse vlaktes. ‘n Nors mannetjie kom sê vir ons dat ons oor 20 minute gehaal sal word, ons moet ons goedjies pak en regstaan vir die busse. ‘n Man begin hardop preek oor hoe hy ‘n getuie is van God en hoe Suid Afrika se tyd gekom het. Na ‘n uur is daar geen busse in sig en God lyk ook nie as of hy baie omgee vir treine wat gaan staan nie . Die gepreek raak net te erg, so ek gaan vra  die man of hy nie kan ophou nie,  of  ten minste sy deur kan toemaak, sodat almal nie deur hom gepla word nie. Hy sê almal moet hom hoor, maar na die nag wat ons gehad het is niemand lus nie.  Die baba begin weer te huil.  Ook dit nog.

‘n Ander trein kom stop langs ons. Niks gebeur nie. Die trein ry weer weg. Ons hoor later dat die helfte van die personeel op daardie trein terug is Johannesburg toe. Ons sit verder en vries, die wind blaas sterk buite die trein.

Net na 10 uur is ons terug in Bloemfontein. Eintlik moes ons nou al in P.E. afgeklim het. Al die mense in derde klas, wat net ‘n sitplek en nie ‘n hele bed op die trein kon bekostig nie, peul uit die trein met hul kinders en bagasie.  Vir ons is gesê dat ons op die trein kan bly, maar ek is onder die indruk dat die mense dit nie weet nie, hulle word na die busse toe gestuur. Dit is een hengse deurmekaar spul, vrouens sukkel om swart sakke en klein kindertjies bymekaar te hou.  Daar is een klein seuntjie wat ‘n koffer dra soos ‘n groot man. Ek wonder waar hierdie kind gaan opeindig, so belas deur ander se goed.

‘n Uur later is ons weer op pad. Van vyfhonderd mense is daar net vyftig oor. Die personeel is op hul derde skof sonder slaap. Dit voel as of ons nooit die Vrystaat sal verlaat nie, asof ons gevange is hier. Die ironie. ‘n Sterk wind fluit buite, ons sit toegedraai in komberse en peusel. Uiteindelik ry ons oor die Gariep en in die Noord Kaap in. Dit voel darem nou asof ons beweeg.

Tannie Loretta vertel hoe sy in Junie verloof geraak het en in Augustus getroud is, destyds. Ons ry deur  lang oomblikke van swart, die tonnels het begin. Die kompartement het al klaar die reuk van mense wat te lank saam in ‘n klein spasie is, maar nou raak dit erger: Tannie Loretta se chili-sous het uitgeloop en sy wil dit steeds nie weggooi nie. Alles ryk nou net te sterk. Ons ruk die vensters oop en gaan ontsnap na die eetsalon toe vir ‘n teetjie.

Daar ontmoet ons ‘n ouer paartjie wat na die see toe trek. Hulle vertel hoe twee ouer dames twee klein hondjies in ‘n koelsak saamsmokkel. Almal deel stories, mens raak maar gesellig so as mens deur dieselfde ding gaan en nie weet wanneer mens gaan aankom. Die nors man met sy seun kry weer ‘n plek net langs ons. Hy is vreeslik onvriendelik met die personeel, en blaf bevele as of hy die baas is. Almal is moeg, almal wil by die kus aankom, almal is al baie langer op die trein as  wat hulle gedink het hulle sal wees. Maar dit blyk nie asof Meneer Gifappel dit kan verstaan nie.

Ons gaan maar terug na ons kompartement toe. Die passasiere kuier so oor en weer by mekaar. In die donkerte  sien ons af en toe ‘n eensame lig, dit voel as of ons deel is van die Neverending Story. Hier kom verskillende wêrelde bymekaar, mense wat nooit mekaar se geselskap sou gesoek het nie, deel stories terwyl die trein stadig soos ‘n slang sy pad deur die land kry. Soos wat die verkoper vir my ma by Pretoria stasie gesê het toe sy die kaartjies gaan haal het: mens moet nie die trein vat as mens haastig is nie. Dalk was dit die sjarme: om rustig ‘n pad te vat wat net in een rigting gaan. ‘n Trein kan moes nie ‘n verkeerde draai maak nie. Ons, in teendeel, kan.

Tannie Loretta sit tussen al haar pakkies. Sy is reg om af te klim, maar is bekommerd oor hoe sy alles van die trein  gaan kry. Ook sy het al haar komberse  weggepak en nou kruip die koue weer in ons kompartement in. Ek kry vir elk ‘n kombers wat saamgevrommel bo op die een kooi lê.  Mens hoor net die geluide van wiele op spore. Daar is niks om na te kyk in die donkerte nie, daar is niks meer om te eet nie,  die gesels het opgedroog.  Almal wil nou net aankom.

Uiteindelik raak die liggies meer en almal skuif hul bagasie in die gang in. Ons ry-ry-ry deur Port Elizabeth, ons is hier maar kom net nie aan nie. Na ‘n hele ruk gaan staan die trein eers. Mense wag op die peron, hulle haal hul vriende en familie. Almal is gedaan. Ons help vir Tannie Loretta om haar goedjies van die trein af te kry, gelukkig is haar mense daar. Sy gee vir ons elk ‘n stywe druk en verdwyn.

Na alles was sy tog reg toe sy nog in Johannesburg vir ons gesê het dat “mens nie oorsee hoef te gaan om te travel nie”. Nee, al wat mens moet doen is in die trein klim. 

Treading water

The reason I went to France was for writing a short story about my social awkwardness. I posted earlier about going to a party where no one appreciated my wit and talent. But ultimately I should probably thank the party-goers for ignoring me and giving me something to write about.

If you want to read the story, here is the link. However, it's only in French. To make up for this fact this is a link to an article on the event, also in Francais, but with images. Man, in the one image I look like a mountain. Doesn't help that the other two laureates are 9 and 13 years younger than me and always look adorable. You know sometimes you wear things and think you look decent enough, and then, years later, you scroll through old photographs and wonder how you could ever have put that on. I don't feel this way about my wardrobe now, but perhaps I should reconsider. But actually it is funny. I appreciate a good bad photograph.

I make it sound like I am this super-socially-awkward hermit who cannot interact normally with others. I can. Giving tutor classes is no problem, or presenting something, or talking to people I know. But I detest the small-talk one has to make at functions, I hate having to talk to people who have no real interest in me if there is no profit for them. Also, I like discussing topics, events, anything exciting. The emphasis is on discussion. If the other party fails to add anything stimulating to the conversation, I would mostly like to just walk away, but since that is considered rude I fumble with my clothes and hands and words because I feel I need to save the situation, somehow, and it all just becomes very weird and uncomfortable.

Even reading is uncomfortable. 

Koekeloer

* Jammer ek kry dit net nie reg om 'n dit (:) op die (e) te sit nie. Simpel Alt+ wil nie werk nie.

Party keer is ek moeg van sit en moeg om na my skootrekenaar se skerm te kyk en moeg om te maak as of ek gym toe gaan en moeg vir goed leer en moeg vir die mense om my en moeg vir die verantwoordelikhede van die aldag en net moeg vir die lewe. Party keer wil ek net my oe sluit en slaap tot ek volgende week van self wakker word en die wêreld heeltemal verander het.

Vandag het ek die tweede eksamen uit nege geskryf en ek is al klaar uitgeput. Dis nie dat ek dit nie geniet om te leer nie, dis net dat ek dit nie geniet om daaroor getoets te word nie. Ek sou verkies om net mondelinge te doen. Om julle te oortuig met my woorde, nie my skrif nie.

Nou ja. As ek moeg raak vir hierdie vier mure gaan stap ek party keer deur die buurt en koekeloer vir die mense wat hier om my bly. Noudiedag het ek die fantastiese heuwel ( haha) aan wie se voet ons bly  uitgestap (dis letterlik net 50m, ek laat dit nou na 'n berg klink). Toe ek aan die ander kant weer afstap kom 'n ouerige paartjie uit hul kompleks. Ek sou skat altwee was in hul sewentigs. Sy het 'n donker blou broek en blou toppie en 'n string pêrels gedra. Haar hare was mooi opgepof soos die dames in Mad Men. Die oom het 'n deftige helderbruin ( nie juis bruin nie, eer soos sandkleur) broek gedra met 'n ordentlike hemp, 'n bruin belt en netjiese bruin skoene. Dit was snaaks om mense te sien wat vir 'n sondagmiddagstappie so uitegevat lyk.

Die tweetjies het handjies gehou. Hulle skaduwee het een geword soos hulle die heuweltjie afgestap het. Hy het net een keer vinnig haar hand gelos om oor die straat te stap maar dadelik weer daarna gesoek toe hulle aan die ander kant was.

Ek powerwalk toe maar verby. Ek wil nie die derde wiel wees hier nie. En dit lyk bietjie snaaks as ek so vir hulle dophou. Dis snaaks wat mens so Sondagmiddag sien: kinder speel in tuine, mense braai, honde blaf. Dit lyk as of almal tog heel gelukkig is.

Later sien ek toe weer 'n ouer paartjie. Hierdie keer was hulle nie heeltemal so uitgevat nie: sy het 'n beige sak aangehad en sy wit hemp was die selfde kleur as sy hare.

Toe hulle sien ek stap aan die selfe kant van die straat as hulle het hulle vinnig gewissel. Ek wonder hoekom. Oor my? Ek hoop nie so nie. Ek hoor hy sê vir sy vrou dat die son nie so sterk sal wees aan die ander kant nie. Ek weet darem nie, dis 'n Sondagmiddag en die son is oorals.

Dis vir my lekker om vir die bure te kyk. Mens weet nooit wie woon agter al die hoe heinings nie en niemand gesels meer met mekaar nie. Vroeer het ons partytjies gehou en almal om ons genooi, maar daai dae is verby. Met party bure praat mens en het 'n goeie verhouding, maar met die meestes nie. Agter in die een hoek van die tuin is daar 'n hekkie wat na die bure se tuin gaan. Ek ondthou ons het hom toe ek klein was dalk een of twee keer oopgesluit. Nie meer nie. Ek wonder of die mense wat na ons in die huis gaan bly dalk weer die hekkie sal oopmaak of of ons gemeente maar almal agter hul mure sal skuil.

Vriend/skaap

Ek verstaan dit nie. As jy my vriend/in is, wil ek net hê jy moet gelukkig wees. Ek wil net hê almal moet 'n glasie wyn om 'n tafel saam drink, en gesels, en gelukkig voel dat hulle ongelooflike mense met idees en opinies ken en waardeer voel.

So ek verstaan nie mense se simpel probleempies nie. As jy dink daar is iets vout, as daar iets op jou hart is, asseblief, praat. Genade mense, julle het monde om met ander te praat, nie agter hul rûe ( ja, ek het in die woordeboek gaan kyk, dit is reg geskry) oor hulle te skinner nie. Natuurlik, ek is ook nie perfek nie, ek is ook gemeen en ek sal ook nie altyd sê wat ek dink nie, altans gebeur dit selde dat ek my mond kan toehou voor die woorde in die lug hang soos swawel en dan is die hêle atmosfeer geruineer.

Julle sien, ek verstaan al te wel dat woorde meer seer kan maak as 'n gebreekte been of 'n sweer of 'n operasie. Dit is alles nie lekker nie, maar na 'n paar ure,'n paar dae, 'n paar weke is dit verby. ek onthou toe hulle my mangels uitgehaal het. Ek het in 'n bed wakker geword vir sekondes, en dan dadelik weer in 'n swart gat geval. Die het 'n paar keer gebeur. Uiteindelilk kon ek darem wakker bly, maar toe sê die verpleegster ek moet die pakkie asyn chips eet en die Coke drink. Ek hou in elk geval niks van simpel asyn en sout chips nie, so dit sou net nooit gebeur het nie. Ek het die Coke getakel en alles vinnig gedrink, ek wou net by my eie bed uitkom en niks meer onthou nie.

Ons was net besig om uit die kamer te stap toe die vloeistof soos swart teer weer sy pad op na my mond gemaak het en ek alles in die wasbak opgegooi het en weer uit-ge-passsss het in die bed. Toe ek uiteindelik wakker word en daar wou uitstap, sê hulle ek moet in 'n rolstoel die plek verlaat. Jirre, ek is moes nog jonk, ek kan moes stap. Maar nee, ek was witter as 'n laken en iemand het my kar toe gerol. Op pad huistoe het die laaste bietjie Coke kom hello sê en ek het dit mooi aan die kant van die wit kar uitgespoeg. Dit het mooi strepe gemaak.

Ek sê nou vir julle, die mangels was die ergste seer wat ek nog ooit gehad het: mens sou dink dat dit elke dag beter word, maar nee, vir 'n week kon ek net vla ein roomys eet, en selfs as ek nie van brood hou nie, is 'n week van sagte soetgoed ook nie meer pret nie. Na 'n week het dit toe uiteindelik beter geword, maar ek onthou hoe ek elke oggend wakker geword het en gedink het, hel, kan die goed nie nou genees nie?!

So let op, ek weet woorde is kragtiger as daai. Woorde bly met jou. Jy kan vergeet hoe jy geboorte skenk of geskiet word, maar jy kan nie vergeet wat iemand vir jou sê nie. Ons vergeet maklik komplimente, maar die lelik is dit wat lewenslank met jou bly. My ma en suster het by my matriekbal vir my gesê ek stap soos 'n olifant. Nie juis die regte dag om dit te noem nie, ne, dames?!

Ek weet nie reg hoe ons nou juis hier geland het nie, maar ek wou eintlik net sê ek dink mense moet meer oop kaarte speel as daar 'n regte issue is. Nou nie as ek dink jou skoene is lelik nie, of dat jy dalk nie daai grimeering weer behoort te gebruik nie, maar lewensveranderende dinge, daaroor behoort mens rationeel te kan praat. En vir die wat gekonfronteer word met 'n opinie wat dalk nie heeltemal joune is nie, ek dink jy sal eers moet luister en dan oordeel. Ek weet dit is moeilik, baie keer wonder ek hoe ander hulle situasies kan aanvaar. Maar dan dink ek ook, dit is maklik om hulle te kritiseer, en nie na my eie tekorte te kyk nie. Dit is maklik om te sê wie verkeerd is en wie reg is, as mens nie in die kring is nie en van buite die ding beskou.

Ek dink ons moet leer mekaar meer te waardeer vir wie ons is en nie vir wat ons verkeerd doen nie. Nie almal is die slefde manier grootgemaak nie, nie almal kan die selfe lewe kies nie. So, ek sal die eerste wees wat sê dis 'n moerse frustrasie om soos 'n voelkyker in die bos te lê en ander te beskou sonder om n gelui oor hulle besluite te maak nie. In sulke gevalle is die keuse seker : maak 'n geluid en kyk hoe die voels wegvlieg, of sê niks nie en kyk net van vêr na 'n pragtige objek.

My opinies is vol gate: ek sê praat en tog bly stil. Hmm. Dalk sê ek eer kies om oor die belangrike goed te praat en leer om die niksseggende daaglikse bakleierye te vergeet.


Oh, hier is 'n uitstekende TED-Talk oor 5 maniere om beter te luister:

Julian Treasure ( uitstekende naam, ne?!) - 5 ways to listen beter



.

Wertewelten 2010

This is a story I wrote for a competition in 2010. You might recognise yourself in some of it.

Here is the link to the pdf.
Wertewelten 

Let me know what you think.
I would change it now. Perhaps I have become desensitised. Perhaps the break-in made me not see people anymore.  Perhaps I saw the one beggar boy on the corner of the N4 and Duncan get in a truck with other people and driving away happily. You know the one, the crying one. With him it seems like an act to me.

There are two other boys near the university. They made these boards where they cut a square hole in the cardboard and wrote YouTube over it. They can have my money. Even though it makes me wonder how street urchins know about YouTube.


.