Oh Lord, won't you buy me a Mercedes Benz

The car I learned to drive in was more of a ship than a car. I steered a ship on the road, not some plastic sardine box. The old white Merc 190 from the late 80s was my great-uncle's car, which my father had bought off him somewhere when we were living in Geneva. The car traveled with us to Mexico, and then was placed in a container and shipped back to South Africa, full of cases of red wine if I remember correctly.

The problem with this is that the Mercedes is a left-hand drive, and South Africa has right-hand drive cars. So any time the driver would have to turn right, seeing the oncoming traffic was made harder than necessary. Before the white Mercedes there was the blue station wagon, also a Mercedes, and much more of a ship to steer than the 190. It was a solid steel block, relentless in its stability. Someone clipped the station wagon while my sister was waiting at a robot and she barely felt it (probably an exaggeration, but I quite like the idea of her not noticing she is in a car accident).

Beyond these two cars there was another green Merc somewhere in the dark recesses of my childhood memories. My father still drives a silver Merc station wagon, and the white ship was my ride in Cape Town during last year's holidays. Somehow, we have remained fairly loyal to the brand.

Sticking with the horse. 

In Stuttgart, we had the option of going to the Mercedes Benz Museum or to the Porsche one. Since Mercedes has an older history, we headed there on Wednesday morning. The percentage of Mercedes cars increases exponentially the closer one gets to the imposing building that hosts the museum. The idea is to start at the top and then spiral one's way down automobile and world history whilst also seeing the various cars from different eras. Nina and I are both not car obsessed and I think one could spend a lot longer in the museum than we did. It is beautifully done, but after having spent two hours on the top three floors alone we speedwalked through the remaining six levels. In any case, the classic cars seemed more appealing due to their Great-Gatsby looks than the ones that appear from the 1970s onwards.

First patent. 

In the end we got slightly lost on the sales floor (where no one tried to sell us a car, wonder why) before eventually having to go up two floors again to escape the gigantic museum. Next time I might stick to art again.

Have Love Will Travel

Advice for taxi passengers in a national comic (SupaStrikas)

I have been in a taxi once, when two friends and I went to Menlyn (a shopping center) and paid R5 to get there. What an adventure. Taxis have a different set of road rules that they adhere (or not, as can be seen in this video) to, driving wherever, whenever they want, and passengers use various hand signals to indicate where they want to go. In the Cape people hold out money bills, in Swaziland/Lesotho they held their passports to show they want to go to the border. 

  

 

See, hier kom ons*

Wilderness

Môre pak ons weer die lang pad aan: my suster, die twee honde, die blou Polo en ek. My koffer is half gepak, die padkos amper ook, die honde se goed staan reg om gelaai te word. So trippie maak my altyd baie opgewonde. Net om bietjie weg te kom, om vir 'n rukkie nie hier te wees nie, nie alles te sien wat mens ken nie, om bietjie mens se oe op ander vlaktes te rus is so lekker.

En Wilderness is altyd lekker.Elkeen doen sy eie ding, elkeen lees sy boek, kyk TV, ons eet in die middae saam buite en drink rustig 'n glasie wyn.. Mens kan net ontspan na 'n jaar van harde werk. In my een boek was daar 'n kort onderhoud met 'n vrou wat in Frankryk in die voedselbedryf werk. Sy het gesê dat dit vir haar belangrik is dat die lewe uitegbalanseer word: na tye van spanning en stress moet mens 'n tydjie hê waar mens net met 'n groot glas rooiwyn op die bank lê en kan ontspan.

So dit is die plan vir die volgende paar weke. Omdat ek daar nie Internet sal hê nie, het ek al 'n paar posts voorgeskryf, dalk werk die ding en hulle post hulself.

Lekker vakansie mense :)


* Sea, here we come

Tomorrow we are driving the long way down to the coast - my sister, our two dogs, the blue Polo and I. My bag is half packed, the snacks for the road as well, die dogs' luggage is ready to be loaded in the car. A trip like this always excites me. Just to get away for a bit, to not be here for a while, to not see everything one knows, to rest one's eyes on different landscapes is so wonderful.

And Wilderness is always great. Everyone does their own thing, reading books or watching TV. For lunchtime we sit outside and drink a glass of wine. One can relax after a busy year. In one of my French books, a lady that works for some pastry-specialist said that it is important for her that her life follows certain rhythms: if it is stressful and hectic at times, one needs a moment to relax on the couch with a big glass of red wine.

So that is the plan for the next few weeks. Because I won't have Internet there, I pre-wrote some posts, lets see if the whole scheduling of it works out.

Enjoy your holidays :)

See toe

Elke desember verlaat die hele Gauteng die beknopte stede en trek af strand toe. Omdat my ouma in Jeffreys Baai bly, het ons altyd by haar gaan afsak vir 'n paar weke oor kersfees en nuwe jaar. Ek onthou hoe my suster en ek altyd gespeel het wie eerste die see kan sien. En Dirkies gesuig het. En agter op die bank oor mekaar geslaap het. En baklei het oor die musiek (ons doen dit steeds).

Ek weet nie hoe my ma die hele pad altyd alleen gery het nie. My been raak na 'n uur al moeg vir die vinnig-stadig aspek van tussen lorries gevange wees en kanse vat om hulle verby te steek. Maar ek moet sê ek hou van die lang pad , ek hou van hoe mens net deur die land ry en ry en ry. Ek hou van die lig in die Vrystaat en  die mense langs die N1 wat bordijies ophou met plekke waar hulle wil gaan. Ek hou van hoe oneindig die hele reis is, hoe die straat deur die land slinger. Ek hou van hoe almal by Engen en Caltex bymekaar kom en dan 'n Wimpy koffietjie gaan haal en 'n vinige piepie vang voor mens weer terug in die kar klim. Ek hou van die avontuur van op die pad wees. Dalk hou ek die meeste van die feit dat mens altyd sê die lewe is soos 'n pad en  mens moet die reis geniet en nie aan 'n destinasie dink nie. Maar as mens afry see toe is dit presies wat mens doen: jy is op die spoor in 'n spesefieke rigting in. Jy weet waarheen jy gaan. Jy kies of jy links wil draai oor Graaf Reinet of eer reguitaan oor Beaufort Wes wil ry. Jy kies waar jy wil stop of of jy maar nog 'n uur sal deurdruk.

So môre pak ons die ding aan.
Dit gaan heerlik wees, sê ek vir julle.
Lekker vakansie tjommas.



.

Padkos

SOOS ALREEDS GESE, EK KAN NIE WERKLIK GOED IN DIÉ TAAL SPEL NIE. Vergewe my foute.

Ons is op pad plaas toe en trek vroeg weg. Die stede lê slaapend, die kar se verwarming gaan aan toe die koue oggend onder 4°C val. Geen sonskyn skyn so vroeg, geen karligte is naby. Dis is ‘n vryheid op die pad,  sonder kwaai motoriste gewoond aan ure se sit in spitsverkeer.  Die eerste musiekmengsel stroom uit my ipod, ekstra gister saamgestel vir die gemak van my ma se ore.

Net buite die stad van goud begin die son opgaan, in tyd vir ‘n tarantaalfamilie om oor die pad te skarrel voor ek hulle tref. Ons ry lekker nou, my ouma sit agter en is in beheer van die padkos. Sy waak daaroor soos  ‘n leeuwyfie oor haar prooi, en ons sien nie ‘n krummel nie. My ouma dink ‘n slaaiblaar is ‘n volle middagete en waardeer nie die soetgoed en happies wat saamry nie.

Die keer ry ons nie reguit na Kroonstad rigting Senekal nie, maar gaan maak ‘n draai by Golden Gate, waar die lig en die wind en die reuke spelend ‘n sinfonie vir die sinne saamstel.  Bokkies skuil teen die berge, maar ek sien niks nie. Net my ma se aarendoë spot alles vir myle. Selfs die Sterkfontein Dam sien ek nie dadelik nie, maar toe val my oë oor die spieëlglad blou water wat agter die dam en die dale wegkruip.

Ons kies die N3 rigting Durban en stop in Clarens om ontbyt te eet. Dis die dag van die troue in Engeland, almal sit vasgeplak voor die televisie in die kafee. Ek dink die bruid se borste lyk nogals spits in die trourok en verstaan nie hoekom in die voormalige kolonië nog altyd ‘n obsessie met dié troue bestaan nie. Is dit die hoop van liefde en romantiese ideës van prinsesse en prinse wat vir ewig gelukkig gaan saamleef? Of is dit net om iets te sien wat mens self nooit sal bereik nie?  Snaaks hoe al die wit mense sit en kyk en eet, en almal wat daar werk swart is en nie die spektakel bekyk nie. Wat beteken royalty in die 21de eeu? Die koningshuise van Denemark, Swede, Spanje, Nederland, etc.? Wat is julle funksie, vra ek. Dalk wil die mensdom net ‘n ideal hê om homself/ haarself mëe te vergelyk.

Ons ry agterpaie Moria toe, maar dit het gereen en die pad is weggespoel.Ons stadskarretjie sukkel in hierdie made-for-4x4 gate. Moses kom haal ons en lei ons deur die koeie en deur die veld. Wilde koeie. Ek gedra myself soos ‘n stadskind en skreeu op hulle, dit is vreeslik baie pret want hulle kyk net verbaas terug.

Ouma spring in Moses se bakkie en jaag deur die veld se hoe gras en modder, ons sukkel sukkel agterna. Met haar 82 (?) jare se sy vir ons sy moes maar bestuur het, sy sien ons kon nie bybly nie. As jy wil ry moet jy ry, ou matie.

Die huis lyk soos altyd, maar ons is poegaai en wil na ‘n ete wat ons saamgery het van die Snorstad af net slaap. My tannie is nog nie eers uit Pretoria weg nie en dis al amper donker. My ouma is onrustig en stap die heeltyd deur die huis, elke voetstap word weerkaats deur die planke. Sy praat met ons of haarself, ek weet nie. Die heeltyd sien sy ligte aankom, maar ek dink nie die ligte beweeg nie. Laat kom tante en neefies en niggie. Honde ook. Ek maak as of ek te vas slaap om hulle te help uitpak, dit was simpel van hulle om in die nag na ‘n huis in die donkerte van die Vrystaat te ry.  

Dis lekker om daar wakker te word, en om die berg uit te klim en op soektog te gaan na boesmantekeninge terwyl mens teen rotse en bome moet afklim. Die sonsondergang en ‘n lekker biertjie laat ‘n mens die aldag van die stad vinnig vergeet.

‘n Ander neef kom , ek’t hom laas by sy broer se roudiens gesien, jare gelede. Ons kuier lekker saam, ek as enigste meisie moet my geslag verteenwordig en hou ook tot in die middernaglike ure uit. Hulle dink aanvanklik ek is van lotjie getik toe ek wil he hulle moet met my met lig teken, maar toe hulle drie die resultate op die kamera se skerm sien vang hulle vuur en gaan mal met flitse en bont plastiek.

Die volgende dag pak ons die pad terug aan, dit is weer ‘n gesukkel tussen moddergate en grasse deur. My tannie vergeet die broodjies wat ons gemaak het vir hulle in die yskas, so by die pitstop deël ons ons drie broodjies tussen sewe. My neef maak die kar se water oop nadat ons amper 3 ure gery het en die stoom brand die helfte van sy gesig. Simpel as mens die man wil wees sonder om te dink, ne. Almal is ietwat gespanne hierna, en ons ry maar aan met ouma. Gelukkig is die Astros voor as versnapering. Ons kom laat by die huis aan, maar gelukkig sonder verdere insidente. 

.