Twee jaar gelede wou ek vir my ouma se verjaarsdag foto's van die hele familie se hande kry en op een of ander manier bymekaar sit. Sy het foto's van almal in haar huis, maar die hele klomp is nooit saam op een foto nie. Ek dink daar is net een foto van 1996 waar die een oumagrootjie verjaar het en omtrent almal daar was. Maar nou bestaan dieselfde eenheid nie meer nie: van hulle is oorsee, ander is geskei, ander is nie meer deel van die familie nie en ander het weer nuut bygekom. In die ou end het my idee nie gewerk nie, maar ek het tog die cool een van my neef se hande geneem.
Dit is nogals vreemd. Al die niggies en neefies kom nie gereeld bymekaar nie, maar as dit gebeur kuier ons tog heel lekker saam (dalk dink ek net so, haha). Van hulle is nou meer Engels as Afrikaans, van hulle is/was oorsee, van hulle kom dalk nooit terug nie. Op een of ander manier bly mens steeds familie, en stel belang in mekaar se lewens. Ek dink net dit raak moeiliker hoe ouer mens word en hoe verder weg mens van mekaar af bly. Destyds het ons ouers vir mekaar gekuier en so het ons maar met mekaar gespeel, maar nou moet mens moeite doen dat die kringe van ons lewens nog steeds mekaar oorvleuel.
Dit voel vir my ook altyd as of die ander weet waar hulle hoort.
My neef klink soos sy pa as hy praat, en waneer hy goed vertel klink dit as of hy weet waar sy wortels is en waar hy wil bly. Hy het 'n passie vir sy omgewing wat ek eer het as ek in ander stede die metro kan vat en kan rondstap. Die Vrystaat is vir my 'n plek waar ek ons trein te lank gestaan het en waar die lig altyd mooi is om foto's te neem. Dit is nie naby aan my hart nie, maar Pretoria of Duitsland is ook nie eintlik nie. Dalk het ek wieletjies aan my boude en kan nie ophou beweeg nie waar die ander al 'n plek gekry het waar hulle maar die remme kon trap en hul wortels kon ingrawe.
No comments:
Post a Comment